In 1957 in Los Angeles (CA) werd James Armstrong geboren als zoon van een blues zangeres en een jazz gitarist, waardoor hij nagenoeg voorbestemd was om zelf muzikant te worden. Hij noemde zichzelf al lachend, met de Stille Oceaan om de hoek, een “beach blues boy”. Op zijn 17de vormde James al zijn eerste band en op zijn 20ste was hij de jongste gitarist ooit, in de legendarische band van West Coast-blues gitarist en laatbloeier, (Robert Lee) "Smokey" Wilson (1936-2015).

In de eighties was James één van de oprichters van de Mama Roo blues/rock band. Aanvang nineties kreeg hij veel aandacht van Albert Collins en Sam Taylor en tekende hij een platencontract bij High Tone Records*, het onafhankelijke platenlabel uit Oakland (CA) dat Larry Sloven & Bruce Bromberg in 1983 oprichtten en waar Robert Cray en Joe Louis Walker ook nog klant aan huis waren. In  het voor hem fatale jaar 1997, aan de vooravond van een toer om zijn debuut album ‘Sleeping with a Stranger’ (1995) te promoten, sloeg het noodlot toe. Hij werd tijdens een inval in zijn huis verwond en liep blijvende schade op aan de zenuwen van de linker hand en arm. Hierdoor dreigde een einde te komen aan zijn muziekcarrière, maar dankzij de steun van vrienden, fans en de blues gemeenschap sloeg een gekrenkte Armstrong (met zijn rechter hand?) terug en stond hij er twee jaar later al met een tweede album, ‘Dark Night’ (1998).

Voor zijn derde album, ‘Got It Goin On’ (2000) werd Armstrong door critici geprezen voor zijn rol in het herdefiniëren van de blues. Hij oogstte toen twee WC Handy Award nominaties voor “Best Blues Guitarist” en voor “Best Song of the Year”. In 2017 verscheen zijn #7 met de veelzeggende titel, ‘Blues Been Good to Me’.

James Armstrong werd door de krasse blues knarren van move2blues, die zich in het MUZEcafé in Heusden-Zolder ondertussen aardig thuis voelen, al eerder -de éérste keer was in de MOD in Hasselt in 2017- uitgenodigd. Omdat hij momenteel in Europa toert, werd James (zang, gitaar) vanavond opnieuw geprogrammeerd, nu met een Franse begeleidingsband met als line-up: Abdell B Bop (bas), Denis Agenet (drums) & Jean Patrick Cosset (orgel, piano).

Een ontspannen James Armstrong begon na een korte instrumentale intro en een welgemeend “Hallo Belgium!” ook hier in het MUZEcafé vanavond zijn eerste set met de obligatoire BB King-klassieker, “When I Sing the Blues” (1983). Dat hij door ouder worden een blues man werd, benadrukte deze enthousiaste “story teller” ons én dat hij vooral wou gaan putten uit zijn eigen nummers, werd snel duidelijk als hij zijn set vervolgde met de titelsongs uit zijn 2000, 2017 én 2014 albums: “Got It Goin’ On”, “Blues Been Good to Me” en “Guitar Angels”. Drie nummers met telkens een “eigen” verhaal, waarbij de opmerking “If you buy the cd, it will do good to you” en het verhaal van de overval, waarbij de artiest in hem gered werd door “guitar angels”, spontaan voor de nodige reacties zorgden. Wat er dan nog volgde was een mix van eigen werk en enkele covers. “Bank of Love” (uit zijn 2de High Tone-album uit 1998, ‘Dark Night’): een zelf beleefde love story, Robert Palmer’s “Addicted to Love”: omdat hij ooit een rocker was en “The Thrill Is Gone”: zijn bewondering voor BB “the” King. De set werd uptempo afgesloten met “6 Bar City”, een boogie uit zijn 1995-debuutalbum, ‘Sleeping with a Stranger’.

Tijdens de pauze inspireerde een dame -een Guitar Angel?- hem voor de opener van de tweede set, “Grandma Got a New Friend”. Ook daarna volgden weer de James Armstrong-verhalen. Voor “Healing Time” (2014)verwees James naar Mike Ross, die hij vroeg om het nummer te schrijven na het vroegtijdig overlijden van zijn broer Norman, om troost te brengen aan mensen die (tijdens de Corona dagen) een soortgelijk verlies hadden meegemaakt. “Sweet Home Chicago”, de  blues standard die voor het eerst werd opgenomen door Robert Johnson in 1936, droeg James op aan Chicago-drummer James Carter (Teddy Pendergrass Band), met de opmerking dat zijn laatste show dit jaar zal doorgaan in Chicago in de club van zijn blues vriend, Buddy Guy’s Legends. Na Wilson Pickett’s soulvolle “Don’t Let the Green Grass Fool You” volgde een lange shuffle, waarbij James Armstrong Little Milton’s “The Blues is Alright” als rode draad gebruikte, inclusief de nodige “call and response” én een “geëntertainde” wandeling doorheen het MUZEcafé. “Brand New Man” was vanavond de reguliere afsluiter, maar zonder de “encore” mocht James Armstrong ook nu niet gaan! Een duidelijk tevreden publiek trok daarna rustig de nacht in…

Rootstime QUOTE: “James Armstrong etaleerde in het MUZEcafé als enthousiaste story teller uitgebreid met succes  zijn kunnen als singer-songwriter en blues gitarist, met daarbij de nodige aandacht voor alle Blues ‘groten’ die hem voorgingen…”

Eric Schuurmans

Do 14/12/23: BIG DAVE TRIO (BE) > 12€ vvk, 15€ kassa